Melody Ranch Story
Auteur: Maarten Bokslag – RECRON Magazine (oktober 2010)
De aanhouder wint
Hoe je als beroepsmuzikant met een zwak voor de verenigde Staten ondernemer eigenaar wordt van een bijzondere groepsaccommodatie. Dat is in feite het verhaal van Jan Entjes, een bevlogen ondernemer in het Overijsselse Den Ham.
Als een echte pionier bouwde hij met vrouw en kinderen eigenhandig een huis en groepsaccommodatie, geheel in de stijl van Amerika en Canada. Ondanks voortdurende problemen met de gemeente, heeft hij nu eindelijk medewerking gekregen voor de bouw van een park met recreatiewoningen in Canadese log home stijl. Eerst als zanger van een Top 40-coverband, later als soloartiest trok Jan Entjes jarenlang langs discotheken, feesten en partijen. Een mooi bestaan, maar verschrikkelijk druk en zonder duidelijk perspectief voor de toekomst. “Tien jaar geleden werd het duidelijk wat minder in de muziek, vertelt Entjes. Ik ging eens verder kijken. In Amerika, waar ik al sinds 1989 kom, hadden we log homes gezien.
Stevige houten huizen, die je vooral ziet in de Rocky Mountains. Daar wilde ik iets mee, maar ik wist niet precies wat. Meubels maken in die stijl, misschien.”
Ondertussen keek Entjes ook vol belangstelling naar het verschijnsel guest ranch (of dude ranch). Daarbij krijgen stedelingen de kans om eens op een echte ranch vakantie te houden, waarbij men kan overnacht in blokhutten. Via internet heb ik bij heel veel van die guest ranches informatie opgevraagd. De mooiste bedrijven pikte ik eruit en daar ging ik in de vakantie met mijn vrouw Henny en de kinderen Jeffrey en Darryl een kijkje nemen. We waren er al vrij snel van overtuigd dat we iets moesten gaan doen met recreatie. Ik las in onderzoeken dat groepsaccommodaties het heel goed deden. Dat moest het dus worden, en dan in Amerikaanse stijl. Toen ben ik hier eens met de gemeente gaan praten.
De toenmalige gemeente Den Ham (nu deel van de gemeente Twenterand) had in het buitengebied twee locaties aangewezen voor toekomstige recreatie, de gemeente had ook nog eens recreatie als speerpunt. Entjes had het geluk dat één van die gronden via de ruilverkaveling terechtkwam bij een vroegere buurman van Henny. Die wilde wel afstand doen van zijn grond, als Entjes elders een groter stuk agrarische grond voor hem zou kopen. Nu was het zaak de bestemming te wijzigen. Ondanks tegensputteren van de gemeente werd een door Entjes zelf opgesteld ondernemingsplan goedgekeurd. Ook de financiering kwam rond: de bank wilde financieren op voorwaarde dat er een bedrijfswoning bij kwam. Entjes: “Alleen maar investeren in recreatieve gebouwen was geen optie voor de bank. De bedrijfswoning moest ook gerealiseerd worden, dat was het onderpand.”
De plannen leken van een leien dakje te gaan en Jan en Henny verkochten alvast hun huis in Den Ham. Maar daar gaf de gemeente wederom tegengas. Het zit Entjes nog steeds hoog. “Ze hadden natuurlijk gehoopt dat er op deze grond een groot recreatiebedrijf uit de grond zou worden gestampt. Iets bekends, zoals Landall. Maar daar kwam ik met mijn plannen, die ze behoorlijk vaag leken te vinden. En ze waren bang dat ik het enkel deed om een mooie woning in het buitengebied te mogen bouwen. Daarom legden ze de eis op dat ik pas in het derde jaar van de exploitatie een bedrijfswoning mocht bouwen. Toen kon ik de financiering op mijn buik schrijven en daar zaten we in onze huurwoning.”
Maar Entjes is er de man niet naar om bij de pakken neer te zitten. Hij besloot alvast 7.000 vierkante meter grond te kopen en nam een optie op de rest van de grond. “Na veel praten had ik van de gemeente toestemming gekregen om een tijdelijk woonvoorziening te bouwen in de vorm van een schuur / appartement. De noodzaak waarom ik per se bij het bedrijf moest wonen was nog steeds niet overgekomen.”
Zonder enige bouwervaring wist Jan samen met Henny en de kinderen uit Nederlands hout het eerste gebouw te realiseren: de schuur annex woonhuis. Inmiddels was ook een grote container uit Pennsylvania gearriveerd, als een grote legpuzzel paste de massieve balken in elkaar en langzamerhand ontstonden de contouren van de imposante groepsaccommodatie, met karakteristieke veranda’s. Tussen de bedrijven door ging Entjes nog een keer naar Colorado om daar te leren hoe je zelf een traditionele blokhut bouwt. “Ik heb daar geleerd alles met de bijl te doen, er kwam geen motorzaag aan te pas. Terug in Nederland heb ik van stammen van de Veluwe zelf zo’n hut gebouwd, en ook weer alles met de bijl gekapt.”
Uiteindelijk opende de groepsaccommodatie, met capaciteit voor twintig gasten, in 2001 zijn deuren. Het concept sloeg direct aan, vertelt Entjes. “Dankzij internet en het Centrum voor Groepsaccommodaties liep het al heel snel vol. We hadden echt iets anders te bieden dan gebruikelijk. Ons voorgevoel dat mensen altijd op zoek zijn naar iets bijzonders, werd hiermee bevestigd.”
Na drie jaar maakte het bedrijf een nette winst en toen mocht ook de volwaardige bedrijfswoning gebouwd worden. De woning gebouwd van massieve red cedar stammen van 35 tot 50 cm doorsnee werd de eyecatcher van het recreatiebedrijf. Als we in Amerika foto’s van de gebouwen laten zien dan denken ze dat ons bedrijf ergens in Amerika ligt vertelt Entjes. Dan hebben we toch bereikt wat we wilden, een kopie van een Amerikaanse guest ranch. Jan en Henny gingen echter niet uitrusten op één van de grote veranda’s, het was tijd voor een uitbreiding.
Entjes zag mogelijkheden voor een bescheiden vakantiepark met 33 woningen, deze keer werd gekozen voor een Canadese stijl. Samenwerking met een ontwikkelaar strandde na enkele jaren en zorgde voor veel frustratie. Vervelend, want dit keer leek de gemeente bijgedraaid en genegen om mee te werken. Samen met de gemeente stelde Entjes een mooi plan op voor ‘Canada Resort’, met een centrumgebouw, een fraaie vijver en veel aandacht voor het landschap. Het plan tekende Entjes zelf, net als de geplande huizen. Maar nog steeds moest er een ontwikkelaar gevonden worden. “ Ik had een schitterend ontwerp en bood echt iets anders dan de gebruikelijke parken. Met de groepsaccommodatie hadden we al aangetoond dat het werkt, dat deze stijl de mensen aanspreekt. Maar goed, net op dat moment kwam de economische crisis en geen enkele investeerder dorst nog risico te nemen.” Entjes vindt dat goede plannen vroeger of later gerealiseerd moeten worden. Het is dan ook geen toeval dat hij februari vorig jaar in contact kwam met investeerder Derk-Jan Hutten eigenaar van HV Bouwontwikkeling. Die was enthousiast en de twee partners gingen in zee, met O2-Planrealisatie als adviseur. Een gezamenlijke reis naar Canada leverde het ontwerp op voor fraaie houten recreatiewoningen van red cedar. Niet al te groot, want de gemeente stelde 300 vierkante meter als bovengrens.
“Ik dacht echt dat we er nu waren. Ik had een plan, een investeerder, een ontwikkelaar en een aannemer. Het waterschap had al toestemming gegeven voor de vijver. Maar toen ging de gemeente weer dwarsliggen. Want natuurlijk moest er wederom een bedrijfswoning komen voor een beheerder, en een centrumgebouw waar zaken als wellness en horeca ontwikkeld zouden kunnen worden.
O2 heeft een uniek concept ontwikkeld, waarbij de huisjes ook ingericht kunnen worden voor zorgbehoevenden. Daarbij moet worden samengewerkt met een zorginstelling, maar ik moet wel een opslag van materialen en hulpmiddelen bieden. Ook dat vraagt ruimte. Al deze plannen werden door de ambtenaar gewoon van tafel geveegd. ‘Kan niet, mag niet.’ Toen had ik er echt helemaal tabak van. Al die ambtenaren die gewoon maar afwimpelen en nee zeggen tegen iedereen die zijn hoofd boven het maaiveld uitsteekt.” Een telefoontje van de provincie gooide olie op het vuur: De provincie vond Canada Resort bijzonder en passend in het gebied. In de wijde omtrek vind je niet hetzelfde verhaal want daar hebben we al 10 keer genoeg van gezien gaf de provincie aan. Iedereen doet die makkelijke slag. Deze ondernemer zegt ik wil investeren in bijzondere dingen maar wel passend in het gebied. De ambtenaar van de provincie begreep echter niet waarom de gemeente toch bleef vasthouden aan het oude beleid van 250 m3. De provincie kijkt niet meer naar kubieke meter inhoud maten van een recreatiewoning maar naar een gebiedspassende oplossing gaf de ambtenaar aan. Waarom zou je op andere plekken in Nederland mooiere en ruimere recreatiewoningen laten ontwikkelen en zelf blijven vasthouden aan 250 m3. Met als gevolg dat er straks in Twenterand geen toerist komt omdat het daar beneden de maat is, niet luxe genoeg is, of niet specialistisch genoeg is.
Entjes vond dat hij structureel werd tegengewerkt en ondernam een drastische actie: hij maakte een website waarop hij zijn plannen puntsgewijs afzette tegen de gemeentelijke visie op recreatie. De enig mogelijke conclusie: de gemeente heeft de mond vol over recreatiebeleid, maar laat het afweten als het op daden aankomt. Dit zorgde voor reuring binnen de gemeente. Vanuit de politiek kreeg Entjes diverse bezoeken op zijn bedrijf. Mede door inzet van RECRON-regiomanager Jan ten Hoor en de mensen van O2 Planrealisatie kwam de ontwikkeling van Canada Resort op de politieke agenda. Entjes liet het onderhandelen met de gemeente verder over aan O2. Met een verrassende uitkomst: de vakantiehuizen mochten 375 m3 meter groot worden en ook het centrumgebouw en de gebouwen voor onderhoud en beheer mogen volgens plan gerealiseerd worden. Het goedkeuren van het bestemmingsplan is op het moment dat dit artikel verschijnt nog maar een formaliteit, naar verwachting kan volgend jaar juni de eerste schop de grond in. “De aanhouder wint”, stelt Entjes. “We hebben het uiteindelijk toch voor elkaar gekregen.”
De beleving van een Amerikaanse guest ranch in Overijssel
De Melody Ranch is een groepsaccommodatie die heel duidelijk insteekt op de beleving van de hedendaagse Amerikaanse guest ranch. Het complex bestaat uit vier gebouwen. Het begon in 2001 met een groepsaccommodatie voor twintig mensen. De kamers zijn naast elkaar gebouwd en hebben eigen sanitair. Net als in een Amerikaans motel staan ze enkel buitenom, via de veranda, met elkaar in verbinding. Uiteraard zijn de interieurs geheel in stijl, met houten meubelen die voor het grootste deel door Jan Entjes zelf zijn vervaardigd.
Wat aanvankelijk schuur en tijdelijk woonhuis van Jan en Henny en hun twee zoons was, is later verbouwd tot een sfeervolle recreatieruimte met bar en zithoekjes voor de groep. De groepsaccommodatie is inmiddels uitgebreid van 20 naar 28 slaapplaatsen.
Op elke slaapkamer is sanitair aanwezig. Naast het nieuwe woonhuis van de familie Entjes vinden we dan nog een historisch gebouwde Amerikaanse blokhut door Entjes en zijn vrouw zelf op ambachtelijke wijze gebouwd. De blokhut wordt gewoon als appartement verhuurd, los van de groep.
Om de beleving gedurende het verblijf te versterken kunnen de gasten de ’Western games’ boeken met onderdelen als, hoefijzerwerpen, lassogooien en spijkerslaan. De avond op de ranch wordt veelal afgesloten met een kampvuur.
