W

We waren er al vrij snel van overtuigd dat we iets moesten gaan doen met recreatie. Ik las in onderzoeken dat groepsaccommodaties het goed deden. Dat moest het dus worden, en dan in de stijl van een Amerikaanse ‘guest ranch’. De toenmalige gemeente Den Ham (nu deel van de gemeente Twenterand) had recreatie als speerpunt van beleid. In de structuurvisie had men twee voorkeurslocaties aangewezen voor toekomstige recreatie. Als we wat wilden gaan ondernemen in de recreatie, dan moesten we op één van die plekken grond bemachtigen. We hadden het geluk dat één van die gronden via de ruilverkaveling terechtkwam bij een vroegere buurman van Henny. Die wilde wel afstand doen van zijn grond, we moesten dan elders een groter stuk agrarische grond voor hem kopen.

Voordat we een bestemmingsplan konden laten maken wilde de gemeente eerst een ondernemingsplan zien. De ambtenaar van de gemeente gaf aan dat het geen goed idee was om zelf een ondernemingsplan te maken. Hij adviseerde ons contact op te nemen met ‘Deloitte & Touche’ of een soortgelijk adviesbureau. Ik kreeg het idee dat het briefpapier en het kaftje van zo’n extern bureau belangrijker was voor de gemeente dan de daadwerkelijke inhoud van het plan. Ik nam toch maar contact op met een aantal adviesbureaus. Ik moest ze eerst uitleggen wat een ‘guest ranch’ is en allerlei andere Amerikaanse begrippen. Ik merkte uiteindelijk aan alles dat een dergelijk bureau niet ons plan op papier kon zetten.

In het woord ondernemingsplan zit niet voor niets het woord ondernemer. Ik was dan ook van mening dat een ondernemingsplan door de ondernemer verteld moest worden, en niet door een extern bureau. Onder het motto ‘eigenwijs is ook wijs’ maakte ik ons eigen ondernemingsplan. Ik had bij externe partijen allerlei financiële informatie opgevraagd t.a.v. verhuurinkomsten van groepsaccommodaties. Het mocht duidelijk zijn dat je met een unieke groepsaccommodatie minstens dezelfde verhuurinkomsten moest kunnen generen. Onze boekhoudster verwerkte deze cijfers in ons ondernemingsplan.

Nadat ik het ondernemingsplan (met mijn eigen ontworpen kaftje) had ingeleverd bij het gemeentehuis gingen daar alle alarmbellen af. De gemeente moest opeens een plan beoordelen op de inhoud en kon zich niet meer verschuilen achter het plan dat was aangeleverd door een professioneel bureau. De ambtenaar wilde zijn vingers niet branden aan het beoordelen van ons plan en stuurde het plan naar ‘Deloitte & Touche’ in Leusden. Het plan kwam terug met allerlei commentaar en een negatief advies. 

De man van onze boekhoudster was (toevallig) een hoge pief bij een andere vestiging van ‘Deloitte & Touche’. Hij had op ons verzoek destijds ook ons ondernemingsplan gelezen. En uiteraard hebben we hem ook het commentaar van zijn collega uit Leusden laten lezen. Hij gaf aan dat ze in Leusden met een horeca bril naar ons ondernemingsplan hadden gekeken. Ik heb vervolgens contact opgenomen met de werkneemster van ‘Deloitte & Touche’ die ons ondernemingsplan had beoordeeld. Ik gaf aan dat ze haar werk niet goed had gedaan. Waarop ze vroeg: “vanwaar die wijsheid?’ Toen ik een tipje van de sluier had opgelicht hoe ik aan deze wijsheid kwam, kreeg het gesprek opeens een totaal andere wensding. Ze stelde een vervolggesprek voor bij ons aan de keukentafel in Den Ham. Ook onze boekhoudster werd uitgenodigd. Het gesprek vond plaats in onze tijdelijke huurwoning, want inmiddels hadden we onze vrijstaande woning verkocht en waren we in het diepe gesprongen. 

Het keukentafelgesprek resulteerde in een tweede advies van ‘Deloitte & Touche’ richting de gemeente: “Als u bang bent dat het de ondernemer te doen is om een leuke woning te bouwen in het buitengebied, laat hem dan eerst de zakelijke gebouwen bouwen en daarna de bedrijfswoning.” Een prima advies waar wij wel mee konden leven. 

Maar de gemeente gaf wederom tegengas. Omdat we in ons ondernemingsplan hadden aangegeven dat er ook zakelijk overnacht zou worden in combinatie met vergadering kwam de volgende vraag van de wethouder: “Geef nog eens precies aan wat de zakelijke inkomsten zijn en wat de recreatieve inkomsten zijn?”. De bewuste wethouder was in het dagelijks leven ook boer. En het is alsof ik aan hem zou vragen wat precies zijn varkensinkomsten zijn en wat precies zijn koeieninkomsten zijn. Ik kon me gelukkig op de tong bijten. We konden wel vaststellen dat de bewuste wethouder geen fan was van onze wild west plannen. Wat wat de boer niet kent……

We hebben de vraag van de wethouder dan ook maar voorgelegd aan het gerenommeerde adviesbureau ‘De Jong & Laan’.  Nadat we de cijfers hadden aangeleverd de diverse documenten van externe partijen ging ‘De Jong & Laan’ voor ons aan de slag. Het adviesbureau veranderde geen cijfer en kwam met een positief advies en de wethouder kreeg antwoord op zijn vraag. We hadden nu twee positieve adviezen van twee onafhankelijke adviesbureaus. Wat kon er nu nog misgaan?

De gemeente stuurde een brief waarin ze aangaven dat ze medewerking wilden geven aan onze plannen. Er zat echter wel een adertje onder het gras. In de brief stond het volgende zinnetje: “Omdat u pas in het derde jaar de volwaardigheid behaald houden we voor wat betreft de bedrijfswoning de vinger aan de pols en mag u pas in het derde jaar de bedrijfswoning realiseren.” 

Ik maakte een afspraak met het college en vroeg waar wij dan zouden moeten wonen. We moesten het bedrijf maar runnen vanaf de huurwoning in het dorp was de reactie.  Ik gaf aan dat ze ons dan niet moesten bellen als door onbehoorlijk gedrag van onze gasten het naastgelegen Zandstuve bos zou afbranden. Ik sprak de wethouder (boer) rechtstreeks aan en gaf aan dat hij toch ook naast zijn dieren woonde en dat hij in geval van calamiteiten ook dag en nacht op het bedrijf aanwezig moest zijn. 

Of we dan niet in een caravan konden gaan wonen op het terrein was de volgende reactie. Waarop ik vroeg wie van het college ooit op een Amerikaanse ranch was geweest. Dat was voor hen niet weggelegd was de reactie. Waarop ik aangaf dat ik nog nooit een witte caravan had gezien op een Amerikaanse ranch. Of ik er dan niet een paar planken tegenaan kon timmeren was de reactie van de wethouder (boer) die tijdens de ruilverkaveling zijn boerderij had verplaats en vergunning voor twee bedrijfswoningen had geregeld voor hem en zijn zoon op de nieuwe locatie. Tja als je dicht bij het vuur zit dan hoef je blijkbaar niet te wonen in een caravan.

Het college had natuurlijk gehoopt dat er op de voorkeur locatie waar wij de eerste koop voor hadden bedongen een groot recreatiebedrijf uit de grond zou worden gestampt. Iets bekends, zoals Landall. De wild west plannen van de enige beroepsmuzikant in het dorp hadden duidelijk niet de voorkeur van het college. Stiekem hoopten ze natuurlijk dat wij het bijltje er bij neer zouden gooien omdat ze wisten dat de bank zich zou terugtrekken als ze de bedrijfswoning uit het plan zouden halen.

Waar het college (waarschijnlijk) stiekem op had gehoopt gebeurde natuurlijk ook. De bank trok zich terug! Uiteindelijk kregen we wel toestemming om de zakelijke gebouwen te realiseren en kregen we voor elkaar dat we niet in een caravan hoefden te wonen. De caravan werd een tijdelijke woonvoorziening. Maar ja daar geef je wel ongeveer hetzelfde geld uit als aan een bedrijfswoning en daar was geen rekening mee gehouden. In die tijdelijke woonvoorziening mochten we ook maar een aantal jaren wonen. We werden gedwongen om creatief om te gaan met de ontstane situatie.

We gingen in overleg met de boer en kochten minder grond dan in eerste instantie gepland en zo hielden we geld over. Op de rest van de grond hielden we recht van eerste koop. We lieten een bestemmingsplan maken en nadat het bestemmingsplan was goedgekeurd (na diverse procedures) konden we eindelijk aan de slag.

Ik besloot (zonder bouwervaring) de gebouwen zelf te gaan bouwen en hiermee konden we besparen. In trad nog steeds op als zanger-toetsenist en Henny werkte ook nog steeds. Een groot deel van ons inkomen stopten we in de zakelijke gebouwen. Henny werkte gewoon mee tijdens de bouw. Zonder enige bouwervaring wisten we samen het eerste gebouw (tijdelijke woonvoorziening) te realiseren. Heden ten dage is dit de gezamenlijke ruimte van de groepsaccommodatie.

Ondertussen gingen we op zoek naar bank die ons wel een hypotheek zou willen verstrekken. We vonden een bankdirecteur die onder de indruk was van hetgeen dat we tot nu toe met eigen financiële middelen hadden gerealiseerd en we kregen een hypotheek. Voor de aankoop van de groepsaccommodatie bezochten we diverse log home bedrijven in Amerika. We kochten het log home pakket uiteindelijk bij een bedrijf uit Pennsylvania. Tijdens deze zakelijke reis reden we nog even door naar Texas om daar lampen en decoratie in te kopen. Dit brachten we naar Pennsylvania en van daaruit werd alles verscheept naar Nederland.

Op de Amerikaanse ranches die we hadden bezocht stond vaak een oude blokhut. Dit noemen ze de ‘homestead’. Daaruit was ooit de ranch ontstaan. Ik wilde ook een dergelijke blokhut bouwen. Ik vond een man in Colorado die op de ouwerwetse manier traditionele blokhutten bouwde en restaureerde. Ik nam contact met hem op en ging een tijdje bij hem in de kost om het vak te leren. Terug in Nederland heb ik van stammen van de Veluwe onze eigen cabin gebouwd, geheel in stijl van de eerste Amerikaanse pioniers. De stammen hebben Henny en ik met de hand geschild en met touwen hebben we de stammen op blokhut getrokken. Alle hoekverbindingen heb ik met een bijl uitgehakt. Ondertussen werkten we ook nog aan de bouw van de schuur. De grote container uit Pennsylvania was inmiddels ook gearriveerd en als een grote legpuzzel paste de massieve balken in elkaar en langzamerhand ontstonden de contouren van de imposante groepsaccommodatie, met karakteristieke veranda’s (nu logiesgebouw).